سیستم های نرم افزاری برای توسعه و بهره برداری طبق برنامه ریزی ها باید همیشه یک فرآیند کامل تست را بگذرانند. یک مرحله از تست ها برای بررسی عملکرد سیستم هست. آنجایی که می فهمی بالاخره ابزاری که توسعه داده ای به هدفی که برایش تعیین کرده بودی رسیده یا نه. مرحله ی دوم تست غیر عملکردی هست که کیفیت انجام کار را می سنجد. سیستمی که بتواند به یک درخواست پاسخ درست بدهد، هیچ دلیلی ندارد که به ۱۰۰۰ درخواست بتواند ۱۰۰۰ پاسخ درست بدهد! این را در تست استرس می فهمیم، جایی که سیستم را تا فیها خالدون ظرفیتی که دارد تحت بهره برداری قرار می دهیم تا به قولی بفهمیم چند مرده حلاج است.
آدمها هم برای مشخص شدن عیارشان خواسته یا ناخواسته مورد تست استرس قرار می گیرند، جایی که باید یک کار ۲۰ ساعته را در ۲۰ ساعت انجام بدهند نه بیشتر، جایی که اگر ۱۰ کار متنوع را می توانند مدیریت کنند، ۲۰ تا کار بریزی سرشان. این چند روز دارم سعی می کنم تست استرسم را با موفقیت پشت سر بگذارم، و این را متوجه شده ام که زیاد امیدی به پاس شدن تست توسط همکارهایم توی شرکت نیست. خودم را دارم با امید اینکه چند ماه دیگر همه چیز تمام شده خر می کنم و جلو می روم.
فقط آدم و سیستم تحت تست استرس یک فرقی با همدیگر دارند. سیستم تست را که پاس می کند خوشحال و قبراق منتظر deploy شدن روی سرور اصلی هست و سرفراز از این امتحان بیرون می آید. آدم ولی اینطور نیست. آدمی که از زیر تست استرس بیرون می آید، بعید نیست که ژنش دچار جهش شده باشد. شاید کسی که وارد اتاق شده، با کسی که از آن خارج می شود یکی نباشد. این قسمت ماجرا یک کمی خطرناک است.
امضاء: خزنده ی تحت بار
درباره این سایت